Postuluję za odmianą
M. kto co? tatar
D. kogo czego (nie ma)? tataru
C. komu czemu (się przyglądam)? tatarowi
B. kogo co (widzę)? tatar
N. z kim z czym (idę)? z tatarem
Msc. o kim o czym (mówię)? o tatarze
Jedynie na podstawie zwyczaju utrwaliła się odmiana rzeczownika tatar, który w dopełniaczu ma formę tatara.
M. kto co? tatar
D. kogo czego (nie ma)? tatara
C. komu czemu (się przyglądam)? tatarowi
B. kogo co (widzę)? tatar
N. z kim z czym (idę)? z tatarem
Msc. o kim o czym (mówię)? o tatarze
Jest to odmiana nienaturalna.
Bardzo zbliżony brzmieniowo i morfologicznie rzeczownik katar, również Katar, odmienia się inaczej.
M. kto co? katar
D. kogo czego (nie ma)? kataru
C. komu czemu (się przyglądam)? katarowi
B. kogo co (widzę)? katar
N. z kim z czym (idę)? z katarem
Msc. o kim o czym (mówię)? o katarze
Podobnie rzecz się ma z nieżywotnym rzeczownikiem Katar (państwo)
Można spotkać się ze stanowiskiem (https://poradniajezykowa.uw.edu.pl/porady/tatara-czy-tataru/), że odmiana rzeczownika tatar wynika z tradycji (zwyczaju) i ukształtowała się na skutek metonimii w związku z odmianą Tatar (obywatel państwa)
Jednak nie do końca tak jest. Tatar ów odmienia się następująco.
M. kto co? Tatar
D. kogo czego (nie ma)? Tatara
C. komu czemu (się przyglądam)? Tatarowi
B. kogo co (widzę)? Tatara
N. z kim z czym (idę)? z Tatarem
Msc. o kim o czym (mówię)? o Tatarze
Zatem rzeczywiście forma w dopełniaczu dla potrawy tatar została zmieniona – zgodnie z powyższą deklinacją, ale dla biernika już nie. Nadal jest tatar, a nie jak w przypadku osoby Tatara.
Mamy więc dla rzeczowników żywotnych Tatar i katar (członek sekty) takie same końcówki w odmianie.
Wskazane jest więc zachowanie takiej samej reguły dla rzeczowników nieżywotnych katar, Katar i tatar.
Dla pierwszych dwóch deklinacja jest tożsama.
Naturalna więc wydaje się odmiana rzeczownika tatar w taki sam sposób.